“Een wiebelend rood lichtje komt me tegemoet op mijn vroege zaterdagochtendwandeling. Het onverharde pad heeft diepe geulen. Bij het rode lichtje horen een man en een fiets. Hij stapt af, ik schat hem begin twintig. Diep weggedoken in zijn kraag. Het fietspad was geen optie, helemaal ondergesneeuwd en op zaterdagochtend was de strooiwagen nog niet langs geweest. “Tja, ik moet toch op mijn werk zien te komen.” Zei hij. Het klonk bijna als een verontschuldiging. Daarna trok hij zijn kraag recht en ploegde verder.
Als je als kantoorwerker met collega’s praat over wat er gaat gebeuren – als we uit de lockdown komen – heeft iedereen het over die enorme honger naar ontmoeting. Werk is een ontmoetingsplek. We zullen dus wel naar kantoor blijven gaan. Omdat de lockdown zo lang heeft geduurd is de kans groot dat thuiswerken een stevige en meer permanente plek krijgt in de set aan oplossingen die we hebben voor het mobiliteitsvraagstuk.
Wat je daarbij als kenniswerker soms vergeet is dat er veel mensen zijn voor wie dat thuiswerken nooit een optie is geweest omdat ze hun werk niet mee naar huis kunnen nemen. In het gebied van Groot Schiphol gaat het daarbij al gauw om 60.000 van de 100.000 werknemers (GSB, 2020). Als permanent meer thuisgewerkt gaat worden door de mensen die dat kunnen, komen vervoersvoorzieningen misschien onder druk te staan.
Het is nu al moeilijk om met het OV of op de fiets vanuit Amsterdam–West naar bedrijven in de Schipholregio te komen. Als na de lockdown blijkt dat daadwerkelijk méér thuisgewerkt gaat worden is het belangrijk om een inclusieve benadering te kiezen voor mobiliteit, waarbij we Groot Schiphol óók bereikbaar houden voor mensen met plaatsafhankelijk werk. Zoals de man met de fiets.”
Jeanet van Antwerpen – Directeur SADC
